Al mijn hele leven heb ik een voorliefde voor het sublieme en dan wel in de filosofische zin van het woord. Dat wil zeggen dat ik voor dingen die eigenlijk afstotelijk of afschuwelijk zijn, een zekere fascinatie voel. Ik voel me aangetrokken tot grimmige dingen, juist omdat ze grimmig zijn.
Mede hierdoor bezoek ik als ik op vakantie ben graag delen van steden waar toeristen normaal gesproken niet komen. In Barcelona is dit niet anders. Na meer dan een jaar woonachtig te zijn in Barcelona, begint de oude stad te vervelen.
De smalle straatjes, de oude gebouwen, de authentieke sfeer, de gepolijste gevels, het is niet meer dan een aaneenschakeling van oogstrelende pracht en praal dat een collectief orgasme veroorzaakt bij bezoekers en bewoners van de stad. Het is er veilig, de mensen die er wonen hebben geld. Maar aan de essentie van de stad gaat het voorbij.
ShBarcelona deelt vandaag een persoonlijk verhaal met je.
Gerelateerd artikel: Buurtcafé
Inhoudsopgave
Buitenwijken
Foto door Daniel Torrejón via Visualhunt
Nee, neem dan liever de buitenwijken van grote steden. Vaak slechts enkele metrohaltes verwijderd van het opgepoetste centrum, maar een vele malen betere afspiegeling van de stad dan de stadskern zelf.
Hoge torenflats, slecht onderhouden plantsoentjes, half ingerichte speeltuinen, louche cafés, wegen met gaten in het wegdek en de geur van afval op elke straathoek. Hier wonen de echte mensen, de werkelijke bevolking.
De mensen die de stad draaiende houden, deze wijken vormen het vatenstelsel van het urbane lichaam.
Gerelateerd artikel: Plaça Sant Felip Neri
Dagelijks Leven
Foto door _nur via Visualhunt
Zo ook in Barcelona. Aan de randen van de stad stikt het van de wijken met Sovjetachtige hoogbouw.
De hogere gedeeltes van Nou Barris of nog verder richting de bergen Ciutat Meridiana, of juist dicht bij zee La Mina.
Allemaal zijn het gemarginaliseerde buurten en staan ze te boeken als achterstandswijk of zelfs gevaarlijk.
Geen mens komt er voor zijn lol, laat staan om een middagje rond te lopen en bezienswaardigheden te bezoeken… Geen mens, behalve ik.
Al een aantal keer ben ik naar een van de buitenwijken van Barcelona gereisd om er eens poolshoogte te nemen. Om te kijken naar de gebouwen, de mensen die er wonen te observeren.
En inderdaad, het is weinig pracht en praal, maar desalniettemin net zo bevredigend. Elke keer weer als ik me in een buitenwijk bevind, heb ik het idee dat ik niet op vakantie ben.
Ik woon al ruim een jaar op vakantie, midden in het oude centrum van Barcelona, altijd heb ik het idee dat ik op een vakantiebestemming rondloop. In de buitenwijken niet.
Er heerst rust en mensen zijn simpelweg bezig met het dagelijks leven waarvan het decor wordt gevormd door grote betonnen structuren en afgetrapte grasveldjes.
Dit is het echte Barcelona met de echte Barcelonezen. Subliem. En dan niet in de filosofische zin van het woord.
Wat is jouw favoriete wijk in de stad?
