Carrer d’En Robador

De Carrer d’En Robador is een van de weinige straten in Raval die niet is meegesleurd in de gentrificatie en modernisering van het stadsdeel. Het is nog precies het Raval zoals het vroeger was. Vandaag vertelt ShBarcelona je meer over deze boeiende plek.

Gerelateerd artikel: Wandelen door Raval

Indrukken van Carrer d’En Robador

Foto via Visualhunt

Een wijk met een rafelig randje waar je het gevoel hebt dat je ’s avonds op je hoede moet zijn, maar waar tegelijkertijd een onuitputtelijke charme vanuit gaat juist doordat het een tikkeltje grimmig is. Als een bloem die tussen de stoeptegels opbloeit. Als je na zonsondergang door de Carrer d’En Robador loopt staan er tientallen figuren op straat voor barretjes met zoemend witte tl-lichten, gokautomaten en luid schallende televisies. Ze smoezelen onderling en drinken doodgeslagen bier uit halve liter glazen. Aan de andere kant van de weg staan ongezond ogende vrouwen nonchalant tegen de muur van het gemeentelijke complex aan te leunen. Sommige zijn te dik andere juist te dun. Als er een man in zijn eentje langs loopt, lopen ze één voor één op hem af en betasten hem. Sommige grijpen zelfs direct naar het kruis, andere gaan ongemerkt richting broek- en achterzakken.

Grimmige charme

Dit is het Raval van een jaar of twintig geleden voordat het museum voor de moderne kunst MACBA iets verderop haar deuren opende en de wijk langzaam de slechte naam van zich af begon te werpen. Een tijd voordat de vele hippe organische koffietentjes en barretjes met detox menu’s hun weg naar de buurt vonden. Dat oude Raval is in Carrer d’En Robador nog spring levend, de grimmige charme is er voelbaar. Het is het ongepolijste Barcelona van voor het massatoerisme, een ruwe diamant.

Gerelateerd artikel: Fiesta mayor in de wijk El Raval

Flamenco

Foto via Visualhunt

Wellicht niet de eerste plek waar je het begin van een gezellige avond in zou beelden, maar schijn bedriegt. Op de Carrer d’En Robador zit een barretje met de naam 23 Robadors waar elk weekend op vrijdag en zaterdag live flamenco wordt gespeeld. Met gitaar, percussie, zang en dans. Achterin het kleine zaakje staan plastic stoeltjes dicht op elkaar, de ruimte zelf heeft iets weg van een grot door de onafgewerkte muren. Boven het podium dat niet veel meer is dan een verhoogde drempel, loopt de luchtafvoer van de keuken. Op het podium zelf zitten de artiesten dicht op elkaar, ze lachen naar elkaar en hebben allemaal een biertje onder hun stoel staan voor de verfrissing. Het zaaltje zit stampvol. Zodra de gitarist begint te spelen en de zanger zijn eerste noten zingt, sterft het geroezemoes van het publiek langzaam uit. De artiesten op het podium moedigen elkaar onderling aan met een sporadisch ‘olé’ of ‘dale’. Anderhalf uur lang vergeet je dat je midden in Barcelona zit, je waant je heel even in een cueva de flamenco in Granada. Tot je weer naar buiten loopt en de dames aan de overkant je met een knipoog proberen te lokken.

Ben jij al naar Carrer d’En Robador geweest? Wat was je favoriete plek?