Foto via Visualhunt
Al enige tijd sinds ik in El Born woon ben ik gefascineerd door een koffietentje bij mij om de hoek en diens eigenaar. Het zaakje doet aan als het soort zoals dat vroeger nog wel te vinden was in Spanje, maar dat langzaam maar zeker met uitsterven bedreigd wordt. Op het eerste gezicht is het weinig bijzonder en de eerste paar keren dat je er langs loopt zal het waarschijnlijk niet eens opvallen. En juist dat is wat het zaakje authentiek maakt. Zijn onvervalste echtheid. Feitelijk is het niet meer dan een uit de klauwen gegroeide etalage waar tijdens de aanleg nog net een bar met een paar hoge krukken ernaast in kon worden gebouwd. Links van de ingang hangt een Ola-bord dat met een kort touwtje aan de gevel is bevestigd en dat bij elk zuchtje wind begint te klapperen als een zeil op volle zee. Aan de andere kant hangt een krijtbord met het drankje van de week, dat al een jaar lang onveranderd Horchata is. Achter de bar bedient een en dezelfde man altijd het koffiezetapparaat, hij heeft een slordige grijze snor en dikke buik waardoor hij niet in een keer de draai van 180 graden kan maken achter de smalle bar. Hij draagt zeven dagen per week een geruit overhemd en zijn kapsel is van het type vier maanden niet gewassen. In mijn hoofd ben ik de man met slordige snor en dikke buik José gaan noemen. José en ik zijn vrienden.
Gerelateerd artikel: Cafés met goede bediening en wifi
Foto via Visualhunt
Altijd als ik langs het koffiezaakje loop stop ik even om te kijken. Met name ’s ochtends en tijdens de lunch is het afgeladen en staat een menigte elkaar binnen voor de bar te verdringen. Anderen staan buiten aan een van de hoge statafels bij de ingang en weer anderen zijn uitgewaaierd naar het midden van de straat met een café solo of een café con leche in de hand. Altijd als ik rond deze tijdstippen langs het zaakje loop, staat José met kleine zweetdruppels op zijn voorhoofd als een menselijke machine koffie te zetten. Het geluid van kletterende schoteltjes en lepeltjes klinkt boven het rumoer van de koffie drinkende mensen uit. Tussen de ochtenduren en de lunch in is er vrijwel nooit iemand in het zaakje. José staat dan buiten sjekkies te roken en kijkt enigszins nors de mensen na die over straat lopen. Ik probeer al een tijd de moed te verzamelen om José aan te spreken. Ergens voel ik een ongekende drang om alles over hem te weten. Waar hij vandaan komt, hoe lang hij dit al doet, hoe hij het dag in dag uit volhoudt, wanneer hij het zaakje is begonnen. Het liefst wil ik een middag met José in zijn zaakje doorbrengen en een dag uit zijn leven meemaken. Maar José straalt iets afstandelijks en onbenaderbaars uit waardoor ik telkens weer niet durf.
Gerelateerd artikel: Buurtcafé
Van de week heb ik het koffiezaakje van José gegoogeld, gelijk bij de eerste hit viel mijn fantasie in duigen. Café Caracas is helemaal geen authentiek zaakje en José is helemaal niet de eigenaar. Café Caracas is een merknaam die al meer dan veertig vestigingen door de hele stad heeft en die zijn eigen koffieboon verkoopt.
Soms moeten fantasieën gewoon fantasieën blijven.
Wil je ook in de buurt van je favoriete koffiezaak wonen? Check de website van ShBarcelona
